Zevende dag (220 km)

Vanmorgen zaten we om 7.30u weer in de bus. We gaan onderweg naar Dong Hoi. Het is even spannend of we via de Ho Chi Minh trail kunnen rijden. Dit kan regelmatig niet in verband met aardverschuivingen. Wij hebben geluk, wij kunnen deze route wel volgen.
Om 9u hadden we de eerste stop bij een traditionele markt met veel streekproducten uit het Noorden. Hiervoor moet je een sterke maag hebben. We werden van tevoren gewaarschuwd dat we ook hond zullen aantreffen. Amber en ik hebben dat gedeelte gemeden. Hier wilden wij niet per ongeluk tegenaan lopen. Ook werden we gewaarschuwd voor het feit dat ze geen lange Europeanen gewend zijn. De Vietnamese vrouwen zitten dan aan de lange blonde vrouwen te plukken. Wij zijn een echte bezienswaardigheid. We hebben een jonge dame van 185 cm in de groep met blonde lokken. Zij was echt de klos.
Om 11u hadden we een stop om bij een thee- en rubber plantage te gaan kijken. Rubberplantages zijn er niet zoveel meer omdat het erg bewerkelijk is. Rubber moet al zeer vroeg in de ochtend 'geoogst' worden, omdat de rubber anders door de warmte al gestold is.
En ze krijgen voor deze rubber/ latex niet zoveel geld meer omdat er nu veel synthetische rubber fabrieken bestaan.
Door de busrit en de niet al te beste nachten word je erg slaperig. Ik zat aan het gangpad in de bus en twijfelde al of ik mijn armleuning omhoog zou zetten of niet. Niet gedaan natuurlijk.....
Ik voelde mezelf in slaap vallen en ook meteen weer wakker schrikken. Ik heb ook nog steeds die schattige schrikreflex waar pasgeboren baby's ook op getest worden. Hahaha
De volgende stop was bij een monument wat is neergezet voor 10 Vietnamese meisjes. Zij waren als vrijwilligsters aan het werk voor het leger van Ho Chi min. Ze waren bomkraters aan het vullen zodat de militaire auto's veilig verder konden.Tijdens dit werk zijn zij omgekomen door Amerikaanse bommen. Gisteren was het de officiële herdenkingsdag hiervan, precies 50 jaar geleden.
Niet alleen wij keken naar bomkraters, monumenten en zeer indrukwekkende graven van de meisjes die omgekomen waren. Ook hier werd er door Vietnameese mensen gevraagd of wij met hen op de foto wilden. Ze maken duidelijk dat je even met hun kids op de foto moet. Amber overkwam dit. En Ron probeerde een hoge trap op te komen om bij een monument te gaan kijken. Ook hij werd door meerdere mensen voor een groepsfoto erbij getrokken.
Weer terug in de bus reden we een stukje verder. Opeens hoorden we een zeer luide knal onder de bus. Lekke band.
In eerste instantie werd er gezegd dat we door konden rijden omdat er dubbele banden onder zitten. Maar we waren toch blij dat de chauffeur er voor koos om de band te wisselen.
Tijdens het banden wisselen brak de bout af die losgedraaid werd met een grote stang. Deze stang belandde op het hoofd van de bijrijder. Hierdoor had een een flinke hoofdwond opgelopen. Amber en een andere verpleegkundige in opleiding hebben EHBO verleend zo goed en zo kwaad als het ging. Ik had verdorie al mijn verbandmiddelen in mijn koffer zitten.
De beste man is bij de eerstvolgende stop naar een arts gegaan en daar hebben ze hem gehecht.
Wij genoten ondertussen van een lekkere lunch.
Daarna moesten we een klein stukje lopen om vervolgens met bootjes de Son rivier op te gaan. We gingen de Phong Nha grotten bezoeken die op de wereld erfgoedlijst staan. Het unieke grottenstelsel, waarvan nog lang niet alle grotten zijn ontdekt, is het grootste van Vietnam. De grotten zijn onderling verbonden door een ondergrondse rivier en ooit gebruikt door de Vietcong als wapendepot en schuilplaats.
Wij konden er door de hoge waterstand helaas niet heel ver in varen. Maar zijn uitgestapt om verder te lopen. Wat een prachtige kleuren waren er binnen te zien. Na de wandeling weer de boot om terug te gaan naar de bus. Een half uur rijden over het platteland komen we aan bij een unieke farmstay.
We spraken met een ander stel met kids af om later wat te eten in het restaurant daar.
Het is een heel gezellige avond geworden.